Το ρήμα καυλώνω σημαίνει ερεθίζομαι σεξουαλικά, ανάβω, έχω έντονη επιθυμία για συνουσία, έχω καύλες, διεγείρομαι, γουστάρω, επιθυμώ, τρελαίνομαι, ψοφάω από ερωτική κάψα και προέρχεται από το ουσιαστικό καυλός που σημαίνει ο βλαστός του φυτού, το κοτσάνι που προεξέχει από το έδαφος, πάνω και έξω από τη γη.
Όλοι καυλώνουμε και καυλώνουμε διαφορετικά, αλλά πάντα με γνώμονα την ηδονή που είναι μία και μοναδική. Όλοι λοιπόν έχουμε ανάγκες και ορμές να εξυπηρετήσουμε και το κάνουμε με λιγότερο ή περισσότερο φανερά τρόπο. Η αναζήτηση της καύλας στη διάρκεια της ζωής μας είναι ένα ταξίδι για τολμηρούς και αν αφεθείς, πραγματικά δεν ξέρεις σε πιο Παράδεισο θα καταλήξεις. Για τους πιο συντηρητικούς η καύλα είναι ένα ταξίδι που προκαθορίζεται από της αρχές της Θρησκείας με σαφείς οδηγίες και στεγανά, για τους Χριστιανούς φεριπείν η καύλα είναι ιερ αποστολικού ετεροφυλοφιλικού προσανατολισμού ασχέτως αν οι κατά τα άλλα ενάρετοι Χριστιανοί πέφτουν στις "ακολασίες" της πεολειχίας και γουστάρουν να την βρίσκουν με το "Οθωμανικό δίκαιο"… Αυτά παθαίνει κανείς όταν ανέχεται να ζει υποκριτικά βεβαίως.
Η καύλα δεν παλεύετε, θολώνει το μυαλό αν δεν της δώσεις σημασία, και για αυτό όλοι φροντίζουμε να τη σβήνουμε. Η καύλα επίσης δεν περιορίζεται αν είσαι ελευθέρων αρχών, μεγαλώνει και αλλάζει χίλια πρόσωπα και χρώματα αρκεί να της δώσεις ελευθερία. Έτσι διανύοντας μια μάλλον ελευθεριάζουσα εποχή βλέπουμε sex shops να φυτρώνουν εδώ και εκεί, ερωτικά toys να κατακλύζουν την αγορά, δεκάδες βίτσια να ανασαίνουν μέσα από αγγελίες και ερωτικά sites και γενικότερα βλέπουμε εκατοντάδες παρακλάδια της καύλας να παρεισφρέουν στην καθημερινή μας ζωής θέλ οντας και μη. Σαφώς ότι έχει σχέση με καύλα αποτελεί και σήμερα εν μέρει, ένα ακόμα ανόητο ταμπού στις "καθωσπρέπει" συζητήσεις και αυτό θα έλεγα ότι μάλλον προσδίδει στη καύλα περισσότερη σκοτεινιά από ότι ήδη έχει. Η άτυπη ενοχοποίηση της καύλας είναι προφανώς μια ηλίθια τακτική και αντί να φέρνει στο φως για διάλογο τις μύχιες επιθυμίες μας, τις κρύβει ακόμα πιο βαθιά στις πτυχές του υποσυνειδήτου και τις μεταμορφώνει συχνά σε τέρατα που μας κατατρώνε χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος.
Μπορεί να κατακτήσαμε το διάστημα, να κάναμε θαύματα, να γίναμε μικροί Θεοί αλλά τι τραγικό, δεν καταφέραμε να μιλήσουμε ελεύθερα για τις ανάγκες μας, τις καύλες μας. Τι χαζά που φτιάξαμε αυτό τον κόσμο τελικά, να μην μας ενοχλεί αν το παιδί μας προσποιείται ότι σκοτώνει παίζοντας πολεμικά απάνθρωπα παιχνίδια και να το τιμωρούμε ή να το αποσιωπούμε αν εκφράσει με κάποιο τρόπο την καύλα του, παίζοντας μια μαλακία ας πούμε. Τέλος πάντων.
Καύλα λοιπόν και άνθρωπος και πολλοί λένε ότι η καύλα είναι κακός σύμβουλος για τον καθένα και δεν έχουν άδικο. Δεν έχουν άδικο όταν η καύλα είναι κρυμμένη και ανείπωτη και ψάχνει εναγωνιώς μια μικρή χαραμάδα στα εκαντοντάδες στεγανά της Ηθικής για να ξεπηδήσει έξω. Η καύλα όταν δεν έχει διέξοδο νευριάζει, γίνεται τρελλή, δεν υπολογίζει τίποτα και τότε ναι, μοιραία γίνεται και κακός σύμβουλος. Εικάζω ότι οι περισσότεροι φοβούνται τις καύλες τους, τις ντρέπονται, τις ψευτοαποποιούνται και όλα τα έυσημα για αυτό τα έχει η Κοινωνία και η έλ� �ιψη αυτογνωσίας της. Κατόπιν αυτών μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η Καύλα έχει μια μισητή ετεροθαλής προέκταση, το αποθημένο, αυτό που καταχωνιάζουμε σε μέρη που ούτε καν οι ίδιοι ξέρουμε. Τι αρρώστια…
Αλλά ας πάμε ένα σκαλοπάτι ακόμα, ας μιλήσουμε για κάποιον που έχει συμβιβαστεί με την καύλα του, δεν την ντρέπεται, την ικανοποιεί και την σβήνει χωρίς χαζές τύψεις. Το ερώτημα εδώ είναι, που μπορεί να φτάσει η καύλα και η απάντηση είναι ακριβώς αυτό που μάλλον έσπρωξε την Κοινωνία να ενοχοποιήσει την καύλα. Καταρχήν να διατυπώσουμε την αρχή πως η καύλα δεν είναι στατική, με την έννοια ότι ικανοποιείται πάντα με τον τρόπο που την φανταζόμαστε μια δεδομένη στιγμή, η καύλα όταν ικανοιποιήται σε κορεσμό γεννάει νέα καύλα, με νέο πρόσωπο και � �έες ανάγκες. Το πόσο μακρυά θα φτάσεις έχει να κάνει με πάρα πολλές παραμέτρους όπως ο χαρακτήρας σου, η μόρφωσή σου, ο τόπος που ζείς, οι εμπειρίες που έχεις κατακτήσει και ένα σωρό άλλα. Αλλά ας υποθέσουμε ότι όλες αυτές οι παράμετροι είναι γόνιμο έδαφος για τη καύλα, τότε που μπορεί να οδηγήσει; Το πάω λάου λάου για να μη σκοντάψω. Υπάρχουν κοντολογίς βαθμίδες στην καύλα, στην επιθυμία και αυτές ακριβώς συναντούμε στο ταξίδι μας. Όταν καταφέρουμε να φτάσουμε σε σημείο σχεδόν να κλαίμε για το αντικείμενο του πόθου μας, αυτό είναι ένα σημά δι ότι έχουμε φτάσει μακρυά, όταν νοιώθουμε δάκρυα ηδονής για να νιώσουμε την καύλα της στιγμής είναι μια σχεδόν υπέρτατη λύτρωση, μια σχεδόν κορύφωση. Το έχεις νιώσει;
Όταν και αν καταφέρει κάποιος να φτάσει σε αυτό το επίπεδο καύλας τότε τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνα, μεταφυσικά. Όταν έχεις βιώσει το κλάμα ως υπέρτατη αίσθηση επιθυμίας λίγοι δρόμοι έχουν απομείνει μπροστά σου. Είτε εξουσιάζεις είτε εξουσιάζεσαι, η καύλα σε αυτό το σημείο δείχνει προς τον Θάνατο, όχι κυριολεκτικά, προς Θεού, αλλά δυνειτικά σίγουρα. Μη το διαβάσεις στραβά αυτό που θα γράψω τώρα: Ποια μεγαλύτερη κάβλα από το να νιώσεις ότι το αντικέιμενο του πόθου σου θα πέθαινε για σένα; Βαθιά νερά γαμώτο και φοβάμαι ότ ι πολλοί θα με λιθοβολίσουν… Στην ζωή μας έχουμε ακούσει φορές που μας λένε με αλαφρά την καρδία "Πεθαίνω για σένα" και αυτή είναι μια τυπική ερωτική δήλωση που κρύβει όμως και τεράστια αλήθεια. Ας το αφήσουμε εδώ προς το παρόν, απλώς έδειξα μια πτυχή, τίποτα άλλο. Ας μιλήσω καλύτερα τώρα για Θέτρο που μας λυτρώνει.
Το Θέατρο ουσιαστικά κάνει προβολή σε υπέρτατες αλήθειες χρυσόνοντας έτσι το μήλο αφού η αλήθεια λέχθηκε έστω και επί σκηνής. Η προέκταση του Θεάτρου στη σεξουαλική ζωή μας και στις καύλες μας μπορεί κατ' επέκταση να μας λυτρώσει και να μας προφυλάξει από τις σκοτεινές πτυχές της καύλας. Εδώ ακριβώς φαίνεται το πόσο ηλίθιο είναι να μη μιλαμε ελευθερα για τις καύλες μας. Αν μιλούσαμε ελευθερα θα μπρούσαμε να τις ικανοποιήσουμε Θεατρικά. Με πιάνεις ή σε έχασα; Αν έχεις touch με τον παρτνέρ σου είναι μάλλον έυκολο να ζήσεις πράγματα που δε θα μπορούσες να ζήσεις αλλιώς. Η αποσιώπηση των επιθυμιών, μας έχει στρέψει σε λανθάνουσες επιλογές προς αναζήτηση της καύλας όπως θα μπορούσε να είναι η επιλογή για συμμετοχή σε μια παρτούζα πιστεύοντας ότι έτσι θα ζήσουμε την καύλα μας στα άκρα. Πασαλείματα κατά την γνώμη μου. Συνήθως αυτό που μας καβλώνει τρελά δεν έχει σχέση με νούμερα, με πόσους ή με πόσες μαζί θα γαμηθούμε, αλλά είναι αυτό που δυστυχώς το κρατάμε ανείπωτο και κρυμμένο από ντροπή, και εγκλωβισμένοι πια από την φυλακή που στήσαμε εμέις οι ίδιοι ψάχνουμε άλλους τρόπους να μας γαληνέψουν εις μάτειν…
Πως να κλείσω; Δύσκολο να κλείσω αυτό το άρθρο σε μια Κοινωνία που αρέσκεται στην υποκρισία. Να πω απλά αποδέξου σε, οι καύλες σου είσαι εσύ.
πηγή
Πηγή: http://www.ramnousia.com/
No comments:
Post a Comment