Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν την περασμένη Τρίτη από την ένδοξη εκείνη 23η Απριλίου 2010, οπότε ο Γιώργος Παπανδρέου από το ακριτικό Καστελόριζο ανακοίνωσε την ευλογημένη προσφυγή της κυβέρνησής του στην τρόικα.
Δυστυχώς, η ημέρα εκείνη, εξ αιτίας του αντιμνημονιακού προπαγανδιστικού βόρβορου, ο οποίος κατακλύζει την ψυχή του βασανισμένου έθνους μας, δεν έχει ακόμη αποτιμηθεί όπως θα της άξιζε. Αυτό θα κάνει σήμερα το «Ποντίκι» αναιρώντας τη φαιοκόκκινη προπαγάνδα που διαλαλεί ότι επρόκειτο για την αρχή μιας απίστευτης κατρακύλας, μιας χωρίς προηγούμενο διάλυσης της χώρας, η οποία έχει μετατραπεί σε «προτεκτοράτο χρέους».
Το έως πρότινος πεπλανημένο «Ποντίκι», το οποίο ως εκ θαύματος ανέβλεψε και μετανοεί για τα τρία χρόνια αντιμνημονιακού κατήφορου, μπορεί σήμερα, με πλήρη επίγνωση της κρισιμότητας της περιόδου, να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Αφού πρώτα ζητήσει μια ειλικρινή συγγνώμη από την κατασυκοφαντημένη καγκελάριο της χώρας μας και της καρδιάς μας.
Παγανιστές
Ιδιαίτερη μνεία, επ' ευκαιρία της σεπτής επετείου του Καστελορίζου, αξίζει στον κορυφαίο πολιτικό ρόλο της χώρας, αυτόν του πρωθυπουργού, ο οποίος είναι στην πραγματικότητα διακοσμητικός, προκειμένου να μην εξάπτονται τα ήθη των ημιαγρίων ιθαγενών, οι οποίοι πλανώνται τακτικότατα από τους περιφερόμενους παγανιστές των ποικίλων αντιμνημονιακών αιρέσεων. Η πραγματική πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν πάντοτε η Άνγκελα Μέρκελ.
Η αλήθεια είναι ότι τρεις διαδοχικοί ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς) υπήρξαν απλώς οι προφήτες της πολυχρονεμένης Άνγκελα – που ο Θεός Σόιμπλε να μας κόβει μισθούς και το ρεύμα της ΔΕΗ και να της χαρίζει τα σπίτια μας.
Μια φορά μονάχα, όταν ο απερίσκεπτος ΓΑΠ ψέλλισε κάτι για δημοψήφισμα περί παραμονής στο ευρώ – εδώ που τα λέμε, να τη διευκολύνει ήθελε ο καημένος –, αλλά η άτεγκτος και σιδηρά Αγγελική δεν κατάλαβε την προφορά του λόγω των κακών γερμανικών του, ξέχασε τις βραβεύσεις και τους προηγούμενους επαίνους, τον καθάρισε σαν πασχαλιάτικο αυγό και έβαλε στη θέση του εικονικού πρωθυπουργού το άβαταρ του Παπαδήμου.
(Ο πραγματικός Παπαδήμος, όπως μπορεί σήμερα να αποκαλύψει το «Ποντίκι», προτίμησε να παραμείνει επισκέπτης καθηγητής στο Χάρβαρντ και όχι να γίνει επισκέπτης πρωθυπουργός στην Αθήνα. Έτσι άλλωστε εξηγείται και η μηχανική – σχεδόν ρομποτική – ομιλία του άβαταρ Παπαδήμου, η οποία τόση εντύπωση είχε προκαλέσει στους τεχνολογικά απαίδευτους νεοέλληνες).
Ο εικονικός διάδοχος του ΓΑΠ προχώρησε χωρίς προβλήματα το «κούρεμα» του χρέους δίνοντας καθοριστικό χτύπημα στις διεφθαρμένες ελληνικές τράπεζες και τα αμαρτωλά ασφαλιστικά ταμεία, μετέτρεψε το ελεύθερο (και ρέμπελο) χρέος προς ιδιώτες σε ενυπόθηκο προς την προστάτιδα Γερμανία, ολοκλήρωσε την απόλυτη δέσμευσή μας στους θεσμικούς δανειστές, ώστε να μην κινδυνεύσουμε στο μέλλον από πολιτικούς εξτρεμισμούς και μας φερμάρισε (συγγνώμη, μας εισήγαγε) το δεύτερο μνημόνιο.
Το αμάρτημα
Όμως, ως άβαταρ, ο εικονικός Παπαδήμος απέτυχε να καθιερωθεί πολιτικά και παρέδωσε στον Σαμαρά – κατόπιν εκλογών βεβαίως, τις οποίες ο ευφυής ηγέτης της Ν.Δ. κέρδισε χρησιμοποιώντας ακατάληπτες και βλάσφημες δοξασίες για «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου» προς τέρψιν των ημιαγρίων αντιμνημονιακών.
Συντόμως ωστόσο απεδέχθη το αμάρτημά του, απολογήθηκε δημοσίως στο Βερολίνο, παρουσία της πραγματικής πρωθυπουργού, με το ιστορικό «ουδείς αναμάρτητος» (παρέλειψε το πειστικότερο και ταπεινότερο «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», φοβούμενος δικαίως μήπως τον παρερμηνεύσουν οι Γερμανοί προστάτες μας και τον μετατρέψουν σε λιθοβολουμένη Μαγδαληνή).
Έκτοτε ο Αντώνιος ο Βλοσυρός ανεβαίνει τον ατελείωτο Γολγοθά της εικονικής διακυβέρνησης κουβαλώντας τον σταυρό του μαρτυρίου του με την πολύτιμη βοήθεια του στιβαρού Βενιζέλου και του σταθερού Κουβέλη.
Ο μεν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παραχώρησε ανιδιοτελώς στον Σαμαρά τον ρόλο του πρωτομάρτυρα (παρότι και οι τρεις κάνουν αιματηρές θυσίες για να κερδίσουν την εύνοια της ευγενούς προστάτιδάς μας και να σώσουν την παρεκτραπείσα Ελλάδα), ενώ ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, με τις κόκκινες γραμμές που ακούραστα χαράζει νυχθημερόν, φροντίζει ώστε ο Σαμαράς να μην χάνει τον δρόμο και βρεθούν όλοι μαζί σε κανένα χαντάκι.
Τώρα, με τη χώρα μας ασφαλή, πορευόμενη στον ενάρετο δρόμο του ηθικού, οικονομικού και πολιτικού καθαρμού, προσδοκά με αυξημένες ελπίδες την παραμονή στον Παράδεισο της ευρωζώνης, στον οποίο κάποτε μπήκε μεν ως λαθρομετανάστρια, αλλά πλέον έχει την ευκαιρία να παραμείνει νομίμως και ενδόξως.
Είθε, λοιπόν, να τα καταφέρει. Αλλιώς παραμονεύει πάντοτε ο όφις με το μήλο της δραχμής και αφεύκτως η αιώνια Κόλαση. Και τότε θα είναι πολύ αργά για δάκρυα...
Το έως πρότινος πεπλανημένο «Ποντίκι», το οποίο ως εκ θαύματος ανέβλεψε και μετανοεί για τα τρία χρόνια αντιμνημονιακού κατήφορου, μπορεί σήμερα, με πλήρη επίγνωση της κρισιμότητας της περιόδου, να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Αφού πρώτα ζητήσει μια ειλικρινή συγγνώμη από την κατασυκοφαντημένη καγκελάριο της χώρας μας και της καρδιάς μας.
Παγανιστές
Ιδιαίτερη μνεία, επ' ευκαιρία της σεπτής επετείου του Καστελορίζου, αξίζει στον κορυφαίο πολιτικό ρόλο της χώρας, αυτόν του πρωθυπουργού, ο οποίος είναι στην πραγματικότητα διακοσμητικός, προκειμένου να μην εξάπτονται τα ήθη των ημιαγρίων ιθαγενών, οι οποίοι πλανώνται τακτικότατα από τους περιφερόμενους παγανιστές των ποικίλων αντιμνημονιακών αιρέσεων. Η πραγματική πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν πάντοτε η Άνγκελα Μέρκελ.
Η αλήθεια είναι ότι τρεις διαδοχικοί ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς) υπήρξαν απλώς οι προφήτες της πολυχρονεμένης Άνγκελα – που ο Θεός Σόιμπλε να μας κόβει μισθούς και το ρεύμα της ΔΕΗ και να της χαρίζει τα σπίτια μας.
Μια φορά μονάχα, όταν ο απερίσκεπτος ΓΑΠ ψέλλισε κάτι για δημοψήφισμα περί παραμονής στο ευρώ – εδώ που τα λέμε, να τη διευκολύνει ήθελε ο καημένος –, αλλά η άτεγκτος και σιδηρά Αγγελική δεν κατάλαβε την προφορά του λόγω των κακών γερμανικών του, ξέχασε τις βραβεύσεις και τους προηγούμενους επαίνους, τον καθάρισε σαν πασχαλιάτικο αυγό και έβαλε στη θέση του εικονικού πρωθυπουργού το άβαταρ του Παπαδήμου.
(Ο πραγματικός Παπαδήμος, όπως μπορεί σήμερα να αποκαλύψει το «Ποντίκι», προτίμησε να παραμείνει επισκέπτης καθηγητής στο Χάρβαρντ και όχι να γίνει επισκέπτης πρωθυπουργός στην Αθήνα. Έτσι άλλωστε εξηγείται και η μηχανική – σχεδόν ρομποτική – ομιλία του άβαταρ Παπαδήμου, η οποία τόση εντύπωση είχε προκαλέσει στους τεχνολογικά απαίδευτους νεοέλληνες).
Ο εικονικός διάδοχος του ΓΑΠ προχώρησε χωρίς προβλήματα το «κούρεμα» του χρέους δίνοντας καθοριστικό χτύπημα στις διεφθαρμένες ελληνικές τράπεζες και τα αμαρτωλά ασφαλιστικά ταμεία, μετέτρεψε το ελεύθερο (και ρέμπελο) χρέος προς ιδιώτες σε ενυπόθηκο προς την προστάτιδα Γερμανία, ολοκλήρωσε την απόλυτη δέσμευσή μας στους θεσμικούς δανειστές, ώστε να μην κινδυνεύσουμε στο μέλλον από πολιτικούς εξτρεμισμούς και μας φερμάρισε (συγγνώμη, μας εισήγαγε) το δεύτερο μνημόνιο.
Το αμάρτημα
Όμως, ως άβαταρ, ο εικονικός Παπαδήμος απέτυχε να καθιερωθεί πολιτικά και παρέδωσε στον Σαμαρά – κατόπιν εκλογών βεβαίως, τις οποίες ο ευφυής ηγέτης της Ν.Δ. κέρδισε χρησιμοποιώντας ακατάληπτες και βλάσφημες δοξασίες για «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου» προς τέρψιν των ημιαγρίων αντιμνημονιακών.
Συντόμως ωστόσο απεδέχθη το αμάρτημά του, απολογήθηκε δημοσίως στο Βερολίνο, παρουσία της πραγματικής πρωθυπουργού, με το ιστορικό «ουδείς αναμάρτητος» (παρέλειψε το πειστικότερο και ταπεινότερο «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», φοβούμενος δικαίως μήπως τον παρερμηνεύσουν οι Γερμανοί προστάτες μας και τον μετατρέψουν σε λιθοβολουμένη Μαγδαληνή).
Έκτοτε ο Αντώνιος ο Βλοσυρός ανεβαίνει τον ατελείωτο Γολγοθά της εικονικής διακυβέρνησης κουβαλώντας τον σταυρό του μαρτυρίου του με την πολύτιμη βοήθεια του στιβαρού Βενιζέλου και του σταθερού Κουβέλη.
Ο μεν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παραχώρησε ανιδιοτελώς στον Σαμαρά τον ρόλο του πρωτομάρτυρα (παρότι και οι τρεις κάνουν αιματηρές θυσίες για να κερδίσουν την εύνοια της ευγενούς προστάτιδάς μας και να σώσουν την παρεκτραπείσα Ελλάδα), ενώ ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, με τις κόκκινες γραμμές που ακούραστα χαράζει νυχθημερόν, φροντίζει ώστε ο Σαμαράς να μην χάνει τον δρόμο και βρεθούν όλοι μαζί σε κανένα χαντάκι.
Τώρα, με τη χώρα μας ασφαλή, πορευόμενη στον ενάρετο δρόμο του ηθικού, οικονομικού και πολιτικού καθαρμού, προσδοκά με αυξημένες ελπίδες την παραμονή στον Παράδεισο της ευρωζώνης, στον οποίο κάποτε μπήκε μεν ως λαθρομετανάστρια, αλλά πλέον έχει την ευκαιρία να παραμείνει νομίμως και ενδόξως.
Είθε, λοιπόν, να τα καταφέρει. Αλλιώς παραμονεύει πάντοτε ο όφις με το μήλο της δραχμής και αφεύκτως η αιώνια Κόλαση. Και τότε θα είναι πολύ αργά για δάκρυα...
Πηγή: http://www.ramnousia.com/
No comments:
Post a Comment