Το παραγωγικό πρόβλημα της ελληνική οικονομίας δεν μπορεί να λύσει ο ηδονοβλεψίας της …

 Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος

Ρίχνοντας μια ματιά στα αξιολογικά συμπεράσματα της Επιτροπής Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής του Ευρωκοινοβουλίου (ECON) για την λειτουργία της Τρόικας, θυμήθηκα την φράση ενός πολύπειρου φίλου, βρετανού διπλωμάτη.

 Όταν πριν από δύο περίπου χρόνια κουβεντιάζαμε για την εμπλοκή της Τρόικας στα ελληνικά πράγματα, δια του «ατομικού μηχανισμού διάσωσης», είχε αναρωτηθεί ρητορικώς: θα μπορούσε ποτέ μια ομάδα........

ηδονοβλεψιών (peeping toms, ήταν η συγκεκριμένη έκφραση) να λύσει το σεξουαλικό πρόβλημα αυτών που παρακολουθεί να προσπαθούν να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους στο κρεβάτι, έτσι ώστε να εμφανίσουν υψηλή παραγωγικότητα;

Δεν μπορεί, αναγνώστη μου! Και αυτό είναι το μέγα πρόβλημα του Νεο-ηγεμονισμού στην ΕΕ, που δυστυχώς δεν μοιάζει να κατανοεί η Επιτροπή Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής, που ενέκρινε με 31 ψήφους υπέρ, 10 κατά και 2 αποχές την Έκθεση σχετικά με τις δραστηριότητες της Τρόικας που συνέταξαν ευρωβουλευτές. Τουλάχιστον δεν μοιάζει να το κατανοεί ως στρουκτουραλιστικού χαρακτή ρα πρόβλημα. Το προσεγγίζει λειτουργιστικά (: functionalistical view of reality) και εστιάζει στην «Ευρωομάδα», που καλείται να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τα προγράμματα διάσωσης, καθώς αυτή είναι που λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις σχετικά με τη χρηματοδοτική συνδρομή και τους όρους παροχής της βοήθειας. Προτείνοντας παράλληλα τα προγράμματα προσαρμογής να περιλαμβάνουν ένα «Σχέδιο Β», σε περίπτωση που αποδειχθεί ότι βασίστηκαν σε λανθασμένες υποθέσεις, ενώ τα μνημόνια συμφωνίας που στηρίζουν όλα τα προγράμματα θα πρέπει, όπως επισημαίνουν � �α μέλη της ECON, να αντιμετωπίζουν το ζήτημα της απασχόλησης και να εστιάζουν με προσοχή στις κοινωνικές πτυχές της προσαρμογής.

Ασφαλώς, η αξιολόγηση των ευρωβουλευτών που υπερψηφίστηκε στην ECON καταλήγει σε μια μορφή στρουκτουραλιστικής πρότασης, επισημαίνοντας πως μεσοπρόθεσμα το θεσμικό πλαίσιο της Τρόικας είναι το πρώτο που χρήζει μεταρρύθμισης, μέ σω μιας ριζικής επανεξέτασης του πλαισίου του, με συμμετοχή του ΔΝΤ μόνο «εάν είναι απολύτως απαραίτητο», με παρουσία της ΕΚΤ μόνο ως «σιωπηλού παρατηρητή» και με αντικατάσταση του ρόλου της Επιτροπής με ένα «Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο». Με την πρόταση μάλιστα για τη σύσταση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου να προβλέπεται να  κατατεθεί από την ECON μέχρι το τέλος του 2014.

Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι καί οντολογικό καί επιστημολογικό: με λειτουργιστική μεθοδολογία καταλήγει σε μια απόπειρα άρθρωσης στρουκτουραλιστικής μεταβολής στην διάρθρωση της Τρόικας, δίχως να εστιάζει στο μέγα πρόβλημα που θέτει ο φίλος μου, διπλωμάτης που έχει εμπλακεί σε προγράμματα προσαρμογής χωρών της Κέντρο-ανατολικής Ευρώπης. Τί λέει ο άνθρωπος; Πως δεν είναι δυνατόν κάποιος να επιφέρει βαριές συνέπειες σε μια κοινωνία, μέσω ενός προγράμματος προσαρμογής στην ΟΝΕ, από την θέση του εξωτερικού παρατηρητή και αυθεντικού (εξωτερικού) κριτή, υποσχόμενος ένα καλύτερο μέλλον σε αυτούς που καταστρέφει σήμερα.

Αυτό είναι το ουσιώδες στρουκτουραλιστικό ζήτημα και εδώ εστιάζεται το πρόβλημα δημοκρατίας στην ΕΕ… και όχι απλώς στο ζήτημα της διαφάνειας και στην έλλειψη δεσμευτικών κανόνων που θα έπρεπε να διέπουν τις διαδικασίες αλληλεπίδρασης των θ εσμικών οργάνων της Τρόικας, καθώς και την κατανομή των καθηκόντων τους! Δεν είναι αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα, αλλά πως αυτός που παρεμβαίνει για την μεταβολή μιας κοινωνικής δομής (πχ. κοινωνικοοικονομικές σχέσεις στην Ελλάδα) θα πρέπει να υφίσταται και αυτός ο ίδιος το κόστος που συνεπάγεται αυτή η μεταβολή. Δεν είναι δημοκρατικό ο Α να υφίσταται το κόστος μιας πολιτικής και οι Β, Γ, Δ, να απολαμβάνουν απλώς το προνόμιο του ρυθμιστή δίχως κόστος, που επωμίζεται αποκλειστικά ο Α!

Ξέρετε τι συμβαίνει εδώ; Κάποιοι, υπό τον μανδύα του θεσμικού παράγοντα, αναλαμβάνουν τον ρόλο της ιστορίας, εκεί όπου η ιστορία φαίνεται να αποτυγχάνει (πχ. η ιστορία της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ και στη συνέχεια η ιστορία της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης, απέτυχε να καταστήσει την χώρα παραγωγικά ανταγωνιστική στην ΕΕ και οδήγησε στην πτώχευση και στην σαφώς αντιδημοκρατική και αντικοινωνική επιλογή της εσωτερικής υποτίμησης), καθιστώντας εσένα (την χώρα) πρόβλημα, αντί για τις σχέσεις που σε κατέστησαν πρόβλημα.Έτσι, ο θεσμικός παράγων, δίχως δικό του κόστος, κάνει επίλυση προβλήματος (: λειτουργιστική διαδικασία problem-solving) πάνω στην πλάτη σου και στο «κρεβάτι» σου, με αποτέλεσμα την κοινωνική και παραγωγική σου διάλυση – με την έννοια του liquidation των κοινω� �ικών και παραγωγικών σχέσεων! Και μετά έρχεται ο αλήτης ο έλληνας – συγχωρέστε με, αλλά αυτή τη στιγμή εκνευρίζομαι – και σου λέει: «όλοι μαζί τα φάγαμε», όλοι μαζί, λοιπόν, οι έλληνες, αποκλειστικά, να επωμιστούμε το κόστος της προσαρμογής. Τί λες κακομοίρη! Τί είδους διαστροφική αντίληψη είναι αυτή, που υπηρετήθηκε και συνεχίζει να υπηρετείται από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τις δεξιές ή αριστερές παραφυάδες τους; Όποιος παρεμβαίνει στην διόρθωση μιας προσαρμογής του Α σε ένα μοντέλο πολιτικοοικονομικής ολοκλήρωσης - σε οποιοδήποτε μοντέλο - � �εν δικαιούται να το κάνει από την θέση του μπανιστιρτζή, ο οποίος παράλληλα αυτοανακηρύσσεται σε νταβά, αλλά από τη θέση της πόρνης και του πελάτη της, ταυτόχρονα – στο βαθμό που έτσι αντιλαμβάνεται ο ίδιος τις κοινωνικές σχέσεις!

Οι ηδονοβλεψίες της ελληνικής οικονομίας και διοίκησης θα πρέπει να εγκαταλείψουν το «κιάλι» και να φύγουν από την «τρύπα» τ� �ς διαλυμένης ελληνικής πολιτικής, από την οποία ανενόχλητοι και νομιμοποιημένοι από την λούμπεν-αστική ελληνική τάξη, «παίρνουν μάτι», για να αποφασίσουν κατόπιν αυτοί αυθεντικά ποια θα είναι η επόμενη «σεξουαλική στάση» των ελλήνων, προς την αύξηση της παραγωγικότητάς τους και για την μεγέθυνση της σαδομαζοχιστικού τύπου ηδονής τους, στο πλαίσιο ενός «σεξουαλικού ανταγωνισμού», όπου τους κανόνες των εραστών θέτει ο ηδονοβλεψίας, ο οποίος μάλιστα μέσα στην ...[η γνωστή λέξη που ταιριάζει στον ματάκια]… θεωρεί πως είναι ο θεϊκός αντικαταστάτης μιας αποτυχημένης ιστορίας.  

Ας σοβαρευτούμε, όσοι τουλάχιστον δεν είμαστε ματάκηδες και αποστρεφόμαστε την κουλτούρα και πρακτική του ηδονοβλεψία, είτε με την μορφή του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, είτε με εκείνη του σύγχρονου γερμανισμού (: Germandom): Η αναγκαία, ριζική παραγωγική αναδιάρθρω ση της Ελλάδας, είναι μια υπόθεση ελληνική και θα πρέπει για να υπάρξει να είναι καί σοσιαλιστική και πλουραλιστικά δημοκρατική. Ας φροντίσουμε να κλείσουμε την «τρύπα» από την οποία παρακολουθεί την ερωτική μας σχέση ο ηδονοβλεψίας της Τρόικας… καλώντας τον, αν θέλετε, «φιλελεύθερα», «απελευθερωμένα» και στο πλαίσιο της καλής εταιρικής μας σχέσης, αν επιθυμεί, να ανέβει και αυτός στο κρεβάτι! Να πληρώσει κι αυτός, έστω και στο πλαίσιο μια ανάρμοστης σχέσης, κάποιο κόστος, βρε αδελφέ! Αν δεν θέλει, καλύτερα να ασχοληθεί με την δημοκρατι κή αναδιοργάνωση της ΕΕ και την πολιτικοοικονομική Ένωση της Ευρώπης, σε μια πράγματι αλληλέγγυα έως ερωτική βάση που μόνον μια πανευρωπαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ομοσπονδία θα μπορούσε να διασφαλίσει… και συγνώμη για την γλώσσα αυτού του σημειώματος!                                                                              

Πηγή: http://kafeneio-gr.blogspot.com/