Όλοι έχουμε να διατυμπανίσουμε, ως παράδειγμα, ότι η Γερμανία ωφελήθηκε πολύ από τον Ελληνικό λαό επειδή του πουλά αυτοκίνητα ή και όπλα (που ενίοτε γέρνουν κιόλας).
Ταυτόχρονα όμως θα οφείλαμε, για να συμπληρώσουμε έντιμα το μωσαϊκό, να αναρωτηθούμε γιατί φτάσαμε στο σημείο εμείς οι ίδιοι ως κράτος να διώξουμε ή να εξαφανίσουμε κάθε μορφή ανταγωνιστικής βιομηχανίας.
Κανείς από εκείνους που ισχυρίζονται θερμά ΜΟΝΟ τη πρώτη παράγραφο δεν μπορεί ΕΔΩ να δώσει απάντηση, παρά μόνο, ή να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλο του, ή να το ρίξει στα… «βαριά» αριστερίστικα και ολοκληρωτικά οράματα και ιδεολογήματα.
Η λύση των προβλημάτων μας θέλει ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ και τον αληθινό εντοπισμό των αιτιών και δυστυχώς έτσι, πρακτικά είναι δύσκολη, γιατί ικανοποιούμαστε ν ακούμε αισιόδοξα ψέματα (1) παρά πικρές αλήθειες (2).
1) Μερικοί ολίγον αναρχοαριστεροι και Σία έχουν βρει πανεύκολα τη λύση. Βέβαια αυτή η λύση δεν θα διστάσει στιγμή να μας θυσιάσει ως Έθνος, Κράτος ή και Λαό. Θα μας θυσιάσει αργά ή γρήγορα στο βωμό του οράματος μιας διεθνούς προφητείας όπου αν ισοπεδωθούμε, ή ακόμα καλύτερα, ισοπεδωθεί το σύμπαν, τότε θα εμφανιστεί το τέλειο μοντέλο διακυβέρνησης γι αυτούς. Πρώτα δηλαδή σκοτώνεις και μετά και εάν κι εφόσον επιβεβαιωθούν τα μαντζούνια του οράματος σου, ανασταίνεις το πτώμα. Αυτό βέβαια το ονόμασαν «προλεταριακή επανάσταση για μια αταξική κοινωνία» για πιθανόν κομψότερους επικοινωνιακούς λόγους. Εάν ως παράδειγμα όμως, δει έστω και λίγο κάποιος τη σύγχρονη Ιστορία της Καμπότζης τίμια θα αναρωτηθεί εάν ιδεολογικώς, ο (ασύλληπτος) Τζακ ο Αντεροβγάλτης είχε σοβαρότερες, ή όχι, προτάσεις για την ενάσκηση του έργου, για το οποίο, έγινε το όνομα του διάσημο.
2) Η άλλη περίπτωση είναι ν αναρωτηθούμε τι είναι εκείνο που μας κάνει να ζητάμε πολύ περισσότερα απ ότι, σε μια μέσες – άκρες, τίμια ανταλλαγή, μπορούμε να δώσουμε. Γιατί το να λέμε ότι όποιος είναι έστω λίγο περισσότερο πλούσιος από εμάς είναι σίγουρα και κλέφτης δεν θα βοηθήσει καθόλου ούτε την προσωπική ηθική μας ή τη παγκόσμια οικονομία επειδή πάντα θα υπάρχει κάποιος φτωχότερος που αυτόματα θα μας κατηγορήσει για τα ίδια μέχρι να φτάσουμε θέλουμε δε θέλουμε πάλι σε εκείνες τις λύσεις, τις ισοπεδωτικές, που προαναφέρθηκαν.
Η αλήθεια βρίσκεται τελικά κάπου στη μέση, αρκεί να μην έχει κάποιος αμετακίνητες απόψεις παραπλήσιες του άνωθεν αναφερθέντα Λονδρέζου χασάπη και συλλέκτη οργάνων .
Γιατί από τη μια πλευρά σου τείνει χείρα βοηθείας ο ισχυρότερος με τη προϋπόθεση να βάλεις σε κάποια τάξη και τη δική σου οικονομία έτσι ώστε να μη τον «φεσώσεις» αν σε δανείσει. Ας ξεχάσουμε λίγο εδώ τους τοκογλύφους καθότι τώρα Ιταλία και Ισπανία βογκούν περισσότερο από αυτούς και ούτως ή άλλως έτσι όπως πορευόμεθα, και έτσι όπως είμαστε τώρα, ακόμη και άτοκα να μας δάνειζαν, δεν θα μπορούσαμε να τα επιστρέψουμε.
Από την άλλη πλευρά ο όποιος δανειστής επειδή δεσμεύει αλλά και ρισκάρει το κεφάλαιο που σε δανείζει το τοκίζει Οι διεθνείς αγορές επιβάλλουν τη νομιμότητα του ύψους του επιτοκίου, για μερικούς, ή τη ληστρικότητα γι άλλους, του τόκου.
Πάντως δίχως τόκο το όποιο σύστημα δεν είναι εφικτό να δουλέψει καθότι πρέπει να έχει και κάποιο κίνητρο ο όποιος δανειστής. Αυτό μερικοί κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν καν.
Εδώ στην Ελλάδα επειδή είχαμε άμεση ανάγκη να δανειστούμε πάρα πολλά λεφτά, ήρθε ο όποιος δανειστής ή η Μαντάμ Μέρκελ, ας πούμε, λαϊκιστί, και σου λέει ότι για να σε δανείσω (έστω και με τόκο) βάλε κάποια τάξη στα δημοσιονομικά σου ως χώρα. Αυτό το κάνει σίγουρα επειδή θέλει και τόκους και λεφτά πίσω. Από την άλλη πλευρά όμως δε σου λέει ότι θα σου στείλει μπράβους σαν μια ναι μεν αξιόπιστη, αλλά, έκνομη δε, τοκογλυφική εταιρεία της πιάτσας να σου κουλάνουν (γι αρχή) το χέρι… Μερικοί δυστυχώς έτσι πιθανόν να βλέπουν ως δαιμονισμέν ο ή μνημονισμένο τροικανό τον κ. Τόμσεν που έρχεται να δει αν στα νούμερα βελτιώθηκε η οικονομία μας. Πολλοί μάλιστα από τους καλούς λαϊκιστές πολιτικούς μας καλλιεργούνε με δόλο και αυτή τη φρικιαστική ιδέα, εξόν του μελλοντικού επαπειλούμενου πλειστηριασμού της Ακροπόλεως.
Ποτέ των ποτών όμως δεν μας είπανε πως το μνημόνιο δεν απαιτεί να τα τρως από χαμηλοσυνταξιούχους, τις ασθενέστερες εν γένει κοινωνικές τάξεις ή την τίμια εργαζόμενη αστική τάξη. Η τρόικα, ή οι δαιμονισμενοι μνημονισμένοι είχαν ζητήσει να μειωθούν, ως παράδειγμα, μόνο οι συντάξεις των ευγενών (πιθανόν κατοικούντων και παροικούντων γαλαζοαίματων) ταμείων ΔΕΗ, ΟΤΕ, τραπεζών. Οι καλοί μας όμως εδώ πολιτικοί φυσικά μετά βδελυγμίας το αρνήθηκαν και αποφάσισαν οριζόντια περικοπή.
Προφανώς είναι ευκολότερο να κόψεις τα φάρμακα από έναν καρκινοπαθή γιατί αν κόψεις επιδόματα ή εξοργιστικούς ή και τελείως παρασιτικούς μισθούς από τους καλούς μας συνδικαλισταράδες κινδυνεύεις (τουλάχιστον) με μπούκες…
Μέχρι στιγμής λοιπόν νομίζουν μερικοί ότι μας είναι ευκολότερο και συμφέρει να πουλάμε τζάμπα τσαμπουκά στην Μαντάμ Μέρκελ ή στον Μεσιέ Σόιμπλε παρά στον οσονούπω φιλοσυριζαίο (;) κ. Φωτόπουλο. Το να πουλήσει κάποιος καλός ταγός της εξουσίας τσαμπουκά στον άνωθεν κύριο οσονούπω, κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί προδότης και ανυπόληπτος.
Θα τον πούνε ακόμα και ρουφιάνο του κατεστημένου και όποιος το κατάλαβε αυτό μπορεί και να κατάλαβε και διαφορετικά από κάποιον άλλο που εξίσου ισχυρίζεται ότι το κατάλαβε…
Γιατί η μεγαλύτερη αντίδραση και καταστροφική παρέμβαση στην Ελλάδα είναι εκεί που θα επιχειρηθούν οι ΣΩΣΤΕΣ διαρθρωτικές αλλαγές. Η συνιστωσιολογία που στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνοι τελικά που δεν θέλουν να αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ και στο Δημόσιο, και στα Πανεπιστήμια και στα κλειστά επαγγέλματα αλλά και σε κάθε μορφή ανάπτυξης που μπορεί να προταθεί στο μάταιο τούτο κόσμο. Πάντα κάτι τις τους φταίει και αντιδράνε και το «καταγγέλλουν»...
Έτσι καταλήγουμε στην απόλυτη σύγχυση ενός λαού καθότι ο κ. Τσίπρας και Σια Συνιστωσών, είναι οι πραγματικοί εκπρόσωποι όχι απλά της συντήρησης, της απραξίας, ανεργίας αλλά και πάσας μορφής παρασιτισμού.
Αυτό κοντολογίς, είναι και εν μέρει το πετυχημένο παιγνίδι της αναρχοαριστεράς εν γένει στην Ελλάδα : Διέλυε σιγά σιγά το όποιο κράτος με ο,τι τρόπο είναι εφικτός ενώ συνάμα τρέφε τον κόσμο με μεγάλα οράματα και ιδέες που κάποιοι κακοί τα πολεμάνε δημιουργώντας μνημόνια, συνομωσίες, τράπεζες και ιμπεριαλισμούς.
Το μυαλό πολλών σταματά κάπου εκεί δίχως ν αναρωτηθούν που πήγε η αξιοκρατία το φιλότιμο, η λογική, η παραγωγικότητα και τα λεφτά μας.
Αυτοί που πραγματικά τα φάγανε αυτά, μας τρώνε κανιβαλικά τώρα και το μυαλό, ότι μας τα έφαγε κάποιος μπαμπούλας κατά κανόνα από τα ξένα.
Αν γίνει όμως ένας σωστός έλεγχος λογιστικός στο Δημόσιο στο πόσα φαγανε μερικοί και πόσο τρώνε ακόμα… τότε είναι που ΔΕΝ θα καταλάβουμε διαφορετικά, ποιοι είναι τελικά εκείνοι οι ρουφιάνοι του κατεστημένου που μας τρώνε, ακόμα και ΤΩΡΑ, και τα λεφτά και τη λογική και το φιλότιμο.
Βεβαιότατα υπάρχει και επιμερισμός, καταλογισμού ευθυνών, και σε ξένες δυνάμεις.
Η απομείωση όμως της Εθνικής μας κυριαρχίας άρχισε, έτσι απλά, όταν ο πρώτος πολιτικός ή συνδικαλισταράς, άρχισε να καταστρέφει ή να παρασιτεύει ενάντια στο κράτος επικαλούμενος, για λόγους επικοινωνιακούς, μεγάλα σχέδια οράματα και ιδέες ως προκάλυψη του εγκληματικά καταστροφικού του έργου.
Μετά η χώρα κάποτε χρεοκόπησε, φέρανε και τα μνημόνια όπου τα μεταφράσανε και εφαρμόσανε κατά το δοκούν για να συνεχίσει το κατεστημένο της χρεοκοπίας τη βιόλα ή τη ζαχαρένια του.
Μπορεί λοιπόν οι Γερμανοί να είναι επαχθείς, σκληροί και αδιάλλακτοι αλλά και από την άλλη πλευρά σε ποιο φιλότιμο και σε ποια λογική και σε ποιους εν γένει απευθύνονται ;
Και σε τελευταία ανάλυση αν τιμωρηθούν έστω και δίκαια η Μαντάμ Μέρκελ και ο Μεσιέ Σόιμπλε ή έστω ακόμα και το 80% των Ευρωπαίων, που μας βλέπει εν γένει αρνητικά, αυτό θα μας σώσει ή θα σώσει –δικαιώσει- τα διεθνιστικά αναρχοαριστερά μας οράματα ;
Team Apopsis
Πηγή: http://www.eglimatikotita.gr/
No comments:
Post a Comment