Δεν μάς αξίζει ο θυμός αγάπη μου

Αυτό το ζευγάρι είναι εύκολα αναγνωρίσιμο. Είναι ο καθένας απο εμάς με τον φίλο του, τον άνθρωπό του, τον εραστή του, την σχέση του. Και αυτή μία απ τις πιο κοινές εικόνες που έχει παίξει στις ζωές όλων μας. Κάπου σ' ένα καφέ έχουμε μαλώσει και ενώ θα θέλαμε να γυρίσουμε τον χρόνο λίγα λεπτά πιο πίσω στην α� �όλαυση της μεστής γλύκας ενος ερωτικού φιλιού, καθόμαστε...
ακινητοποιημένοι και μουδιασμένοι απ τον καταστρεπτικό θυμό που προκάλεσαν διάφορες αιτίες.

Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ στην σχέση μου, είναι ο άδικος θυμός. Και ξεκινάει σχεδόν απ' το τίποτα και απ' το πουθενά.

Φορές που βρίσκομαι στην θέση αυτή, κάνω ταυτόχρονα την σκέψη: "Τώρα απο που ξεκίνησε αυτό; " και αδυνατώ ν' απαντήσω.

Δεν μπορώ να βάλω μέσα στο μυαλό μου όλες τις παραμέτρους που απ' τη μια στιγμή στην άλλη λαμπαδιάζουν το τοπίο της σχέσης και � � άλλος, αυτός ο αγαπημένος, γίνεται εχθρός σου έστω και για μια ολιγόλεπτη σύγκρουση.

Οι κατά καιρούς σχέσεις μου με δίδαξαν το αδιέξοδο στις συγκρούσεις.

Χρειάζεται να αφοπλίσεις και να βρεις το μονοπάτι που θα σε βγάλει στα ήρεμα νερά, αλλά δεν το βρίσκεις εύκολα.

Αυτό που κάνω τώρα αλλά και αυτό που βλέπω να κάνει ο σύντροφός μου, μιας και νιώθουμε ότι αγαπιόμαστε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, είναι να "μαλακώνουμε" πρώτα μέσα μας εμείς.

Εξηγώ: Αφού ακουστούν σίγουρα πάνω στα νεύρα μας λέξεις που δεν σημαίνουν τί� �οτα και που πολλές φορές ζητάμε συγνώμη γι αυτές μετά, ακολουθεί κάτι σωτήριο. "Μαλακώνουμε μέσα μας".

Δεν ξέρω το πως το κατορθώνει ο σύντροφός μου, δεν τον έχω ρωτήσει, εγώ όμως εκείνες τις οδυνηρές στιγμές λέω στον εαυτό μου: "Τον αγαπάς γμτ, τον αγαπάς! Ξεπέρασέ το!"

Ποτέ δεν κατάφερα να μετρήσω ως το δέκα ή το είκοσι όπως συμβουλεύουν τα πονήματα ψυχολογίας, για να ηρεμήσω. Η μόνη σκέψη που με κάνει να ηρεμώ, είναι το πως είμαστε στις καλές μας στιγμές και θέλω να βρεθώ σ' αυτό το καταφύγιο για να τον βρω ξανά όσο πιο γρήγορα γίν εται.

Το χειρότερο στις συγκρούσεις, είναι όταν ο ένας ή και οι δύο μαζί βρίσκουν την ευκαιρία να προκαλέσουν με τα λόγια, να ειρωνευτούν, να θίξουν.

Όταν μαλακώνω μέσα μου, ανοίγω συναισθηματικά. Εχω καταλάβει ότι αυτό που σώζει δεν είναι να βρεθεί το ποιός έχει δίκιο.

Το μέλημά μου είναι να μην χάσω την επαφή μαζί του και τότε το πιο σημαντικό είναι να γίνω ένας κυματοθραύστης ακόμη και για τον θυμό του. Να μην αντιγυρίσω λόγια κενά και κατηγορίες.

Αυτό σημαίνει ότι το συναίσθημα είναι πάνω απ την νίκη των επιχειρημ άτων.

Όταν τα πνεύματα θα ηρεμήσουν ένας άνθρωπος που είναι αληθινά δίκαιος και αντιλαμβάνεται και παραδέχεται την στωική στάση του άλλου και την κατανόηση,είναι πολύ πιο πιθανό να το αναγνωρίσει και να προσπαθήσει κι αυτός να απαλύνει τις αιχμές του.

Η υπέρβαση είναι να προσπαθείς "ν' ακούς" τα συναισθήματα και όχι την λεκτική επίθεση του άλλου.

Οι πιο πολλοί τσακωμοί στα ζευγάρια έχουν να κάνουν με εξουσιαστικές τάσεις. Ποιός θα επικρατήσει, ποιός έχει τον πρώτο λόγο, ποιός το πάνω χέρι.

Είναι ανόητο όμως το ζευγ άρι να χάνεται μέσα στο εξουσιαστικό παιχνίδι. Μπορεί να το κρατήσει για το σεξ και εκεί θα λειτουργήσει και σαν βαλβίδα ασφαλείας όπου θα εκτονώσει τις αντιθέσεις λυτρωτικά.

Οχι όμως στο υπόλοιπο κομμάτι της σχέσης. Είναι καταστρεπτικό.

Η κίνηση του αφοπλισμού, δεν σημαίνει ότι αφομειωνόμαστε απ τον άλλο και χάνουμε την προσωπικότητά μας για να τον ευχαριστήσουμε.

Είναι ένα δώρο της συναισθηματικής μας νοημοσύνης, η ανάγκη να μην θυσιάσουμε την "επαφή" στην σχέση μας για το όποιο δίκιο μας.

Όταν οι τόνοι θα έχουν πέσει, θα μπορούμε να μιλήσουμε ακόμη και με την γλώσσα του σώματος.

Ερχόμαστε πιο κοντά, δεν κρατάμε απόσταση, αγγίζουμε, φιλάμε, χαιδεύουμε.

Για να έχουμε όλο και μεγαλύτερη ικανοποίηση ανοιγόμαστε με ειλικρίνεια, κάνουμε γνωστές τις σκέψεις μας ώστε να μπορούμε ν' αποφύγουμε μνησικακίες και απωθημένα.

Με αυτό τον τρόπο έχουμε πιο πολλές πιθανότητες ν' αποφύγουμε αδιέξοδα μονοπάτια στην επόμενη σύγκρουση.


Βρείτε με στο facebook
Γράφει η Κόμισσα

Πηγή: http://kafeneio-gr.blogspot.com/