Σχολιανά 181 Ο εκπραγματωμένος άνθρωπος…

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης :

Ο εκπραγματωμένος άνθρωπος.

Ο άνθρωπος που τείνει να γίνει «κεφαλαιουχικό αγαθό».

Ό «άνθρωπος», που στο εξής πρέπει να μπαίνει σε εισαγωγικά.

Κάτι σα cyborg, σαν μια πραγματοποιούμενη εκδοχή ενός Robocop…

Ένα μηχάνημα, ένα κτίριο, στους ισολογισμούς των επιχειρήσεων, εμφανίζονται στο ενεργητικό τους κάτω από τον.........

τίτλο «πάγια στοιχεία», υπότιτλος : «Ακίνητα» : δηλαδή, «πακτωμένα».

Ο «άνθρωπος» - κεφαλαιουχικό αγαθό, είναι ένας «πακτωμένος» «άνθρωπος».

Όπως ο δουλοπάροικος, ήταν «πακτωμένος» στη γη του φεουδάρχη κυρίου του, ακολουθώντας τη τύχη του φέουδού του, έτσι και ο σύγχρονος εκπραγματωμένος άνθρωπος, είναι μοιραίος στην αθλιότητα ή την προοπτική της αθλιότητας, ένα άλογο προσδεμένο πίσω από το «πεπρωμένο», τούτη η «ανέγγιχτη» «πραγματικότητα», «μοίρα», «μονόδρομος», κ.λπ..

Π.χ., αυτό που σήμερα ονομάζουμε «απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων», είναι κατ' ουσίαν η αντίληψη που έχει η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, όχι για τον εργαζόμενο ως «συντελεστή παραγωγής», δηλαδή ως μια «υλική παράμετρο της παραγωγής», μα εκφράζει την αντίληψη που έχει ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΑΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ, αφού ο εργαζόμενος είναι τόσο αδιάσπαστα ταυτισμένος με την υπόστασή του αυτή, όσο και ο οποιοσδήποτε επιχειρηματίας, ανεξάρτητα από την ΕΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΣΤΗ  «ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΚΉ ΚΛΙΜΑΚΑ», δηλαδή αν είναι μικροκεφαλαιούχος (και άρα πιο&nbs p; κοντά στον μισθωτό συνάνθρωπό του), ή «μεσαίος» ή «μεγαλοκεφαλαιούχος».

Με λίγα λόγια, η Νέα Τάξη Πραγμάτων αναγνωρίζει όχι «δίπλα» μα «πάνω» από την «ανθρώπινη υπόσταση» την «οικονομική διάσταση» αυτής τη υπόστασης, στα πλαίσια της «λειτουργίας» της, όπως της λειτουργίας της κάθε μηχανής, στην οικονομία, και επομένως, ό,τι έχει σημασία, είναι αυτή ακριβώς η «συμβολή» αυτής της «ανθρώπινης» υπόστασης στην οικονομί� �, μια συμβολή που θα προσεγγίζεται με τα ίδια ακριβώς εργαλεία, όπως η συμβολή κάθε υλικού μέσου παραγωγής, ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΥΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ «ΑΠΟΔΟΣΗΣ» ΚΑΙ «ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ» ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΘΑ ΑΞΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ, (ΑΥΤΗ Η «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ» ΥΠΌΣΤΑΣΗ) Η «ΑΞΙΑ» ΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΒΑΘΜΟΣ «ΑΠΟΣΒΕΣΗΣ» ΤΗΣ.

Στη δική μου κλίμακα όμως μέτρησης, ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ.

Γνωρίζω πολύ καλά, πως αν κάνω την οποιαδήποτε έκπτωση σ' αυτή τη ΠΑΓΙΑ ΘΕΣΗ ΜΟΥ, τότε πολύ απλά, αυτό σημαίνει ότι η κάθε «έκπτωση» θα είναι δυνατή, ανάλογα με τις σκοπιμότητες του κάθε επιχειρήματος.

Αυτή είναι και η τεράστια διαφορά μου, ΜΕ ΟΛΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ «ΤΑΞΕΙΣ ΠΡΑΜΓΑΤΩΝ», που διαφοροποιούν ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΚΡΙΤΗΡΙΟ (οικονομικό ή ταξικό ή ά λλο) ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ «ΑΞΙΑ», ή, πιο προπαγανδιστικά, επιχειρούν να την καταστήσουν ως μια «άλλη υπόθεση» σε σχέση με άλλες «ιδιότητες» του ανθρώπου, όπως π.χ, η ιδιότητα του υπάλληλου, του εργάτη, του επιχειρηματία, του επαγγελματία, κ.λπ., ΟΤΑΝ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΔΕΝ ΥΠΟΘΑΛΠΕΙ ΕΝΑΝ «ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΌΛΕΜΟ» ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ, ΠΡΟΒΆΛΛΟΝΤΑΣ «ΠΡΟΝΟΜΙΑ», ΥΠΑΡΚΤΑ ή ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΑ, ΣΕ ΚΑΘΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΜΩΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝ ΤΗ ΣΥΤΡΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΑΝ ΟΧΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΣΥΜΦΡΟΝΤΑ ΠΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αγνοώ ή δεν θέλω να παραδεχτώ ότι υπάρχουν «παράλληλες» ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ πραγματικότητες, όπως π.χ. η πραγματικότητα, είτε μας αρέσει είτε όχι, της ταξικής διαίρεση της κοινωνίας, ή η πραγματικότητα των αγορών κ.λπ. Λέω απλά, πως αυτές οι πραγματικότητες, σημασία έχει πώς κανείς τις κατατάσσει ως «αξίες» σε σχέση με την «ανθρώπινη αξία» του κάθε μέλους – ΑΝΘΡΩΠΟΥ αυτών των υποκατηγοριοοιποιήσεων κάτω από τις διάφ ορες ιδιότητές του ανθρώπου αυτού : μισθωτός, επιχειρηματίας, πλούσιος, φτωχός, κ.λπ.

Ούτε τρέφω αυταπάτες για τα διαφοροποιημένα συμφέροντα, τη σημασία τους και τις συνέπειές τους στις κοινωνικές, πολιτικές ή άλλες «συμπλεύσεις», «συμμαχίες» ή «συγκρούσεις».

Η απάντησή μου νομίζω είναι σαφής στο ζήτημ� � αυτό, με βάση τα όσα σημειώνω παραπάνω.

Όχι τόσο η κρίση που ζούμε, όσο Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ – ΝΕΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ αντιμετώπισης της κρίσης, που επιβλήθηκε από τη Διεθνή Κατοχική Δύναμη που εδώ και 2,5 χρόνια μας επιβάλλει την νεοαποικιακή της πολιτική, επίσης, μπορεί να δώσει αποδείξεις που υποστηρίζουν πλήρως την έννοια του «εκπραγματωμένου» ανθρώπου.

Η στόχευση της παραπάνω κατοχικής δύναμης είναι σαφής : η κοινωνική απορρύθμιση, περισσότερο ίσως και από την οικονομική, η οποία χρησιμοποιείται ως το μέσο για την κοινωνική απορρύθμιση, αν και μέσο και στόχος, με τη διαδικασία της «επανατροφοδότησης» (ενός είδους feedback που υπάρχει σε κάθε επιχειρησιακό ή στρατηγικό σχέδιο) βρίσκονται σε διαρκή σχέση και αλληλοϋποστήριξη.

Η αιτούμενη απορρύθμιση, που στην ουσία της ενέχει το αίτημα της απουσίας κράτους από την «ελεύθερη λειτουργία» της «αγοράς», κάτι που βοηθά βεβαίως το αίτημα της κοινωνικής απορρύθμισης και της προοπτικής δημιουργίας «εκπραγματωμένων» εργαζόμενων (δηλαδή «ανθρώπων», κατά την έννοια που προσεγγίσαμε παραπάνω το θέμα), στην ουσία, όπως είναι φανερό, δεν στοχεύει ΚΑΘΟΛΟΥ σε κανενός είδους «ελευθερία» της «αγοράς».

Στοχεύει στη  υποκατάσταση της ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, από την εξουσία εξωθεσμικών δυνάμεων, όπως είναι οι περιβόητες ΠΑΝΤΑ ΑΝΩΝΥΜΕΣ  «δυνάμεις» ή οι περιβόητοι «νόμοι» της αγοράς, (άντε τώρα να διαμαρτυρηθείς εναντίον τους και περισσότερο να τους ελέγξεις : είναι σα να διαμαρτύρεσαι εναντίον φαντασμάτων ή να προσπαθείς να περάσεις στα αερικά αυτά χειροπέδες), είναι η ελευθερία της μεγαλοδιαπλοκής, των χρηματοπιστωτικών αγορών, και άλλων μεγαλοσυμφερόντων, εξού και το ΔΙ ΑΡΚΕΣ αίτημα για υπερσυγκέντρωση στους στρατηγικά κρίσιμους κλάδους της οικονομίας.

Αυτή την «ελευθερία» εννοούν, αυτή προωθούν, αυτή είναι η «αγορά» στην οποία αναφέρονται, και σ' αυτή την «ελευθερία» και σ' αυτή την «αγορά», οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και επαγγελματίες, δεν βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα ούτε έχουν καλύτερες προοπτικές, απ' τους μισθωτούς τους, με τους οποίους ολοένα και πιο συχνά απαντώνται, πρώην μικροαφεντικά με πρώην εργαζόμενούς τους, στην αγορά της «εφεδρικής» εργασίας, δηλαδή στην ανεργία, σ' ένα ραντεβού θανάτου.

Και φυσικά, ακόμα και το «μεγάλο κεφάλαιο», κι αυτό είναι μια σχετική έννοια.

Σε όχι και πολύ παλιότερο άρθρο μου, απευθυνόμενος στο ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο καλο� �σα κι αυτό, ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, να συστρατευτεί ΜΕ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ στη ΚΟΙΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ για έξοδο από κρίση ΕΞΩ ΑΠΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, επεσήμενα, ότι αν θεωρεί, το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο ότι το ίδιο δεν αποτελεί στόχο ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ, πλανάται πλάνη οικτρά : το συμφέρον του είναι Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ Η ΜΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, διότι η απαξίωσή τους, πολύ απλά θα απαξιώσει ΥΛΙΚΑ και το ίδιο, και θα εξαγοραστεί κι αυτό –αναφέρομαι στις επενδεδυμένες στην πραγματικ� � οικονομία δραστηριότητές του- «μπιτ παρά».