Κανονικά η φλόγα των ολυμπιακών Αγώνων θα έπρεπε να φεύγει από αλλού, όχι από την Ολυμπία.
Εναλλακτικά θα μπορούσε να ιδρυθεί ένα κρατίδιο, τύπου Βατικανού, το Φλογιστάν. Πάντως, το ελληνικό κράτος δεν αξίζει τέτοια μεγαλεία. Αυτό που έμεινε ως κληρονομιά στους Ελληνες από το 2004 είναι ακριβοί γηπεδοσκουπιδότοποι. Πόσο ακριβοί δεν μπορούμε να το πούμε γιατί κανείς δεν έχει καταφέρει να υπολογίσει με ακρίβεια πόσο κόστισαν τα περίφημα έργα υποδομής, πόσο κόστισαν τα ακίνητα που φιλοξένησαν τους Αγώνες ούτε πόσα απέφερε το όλο ζήτημα στον τουρισμό (ο οποίος συρρικνώθηκε ακριβώς την επόμενη χρονιά).
Με την ολοκλήρωση των Αγώνων 2004 η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει μια σούμα εξόδων 8,95 δισ. ευρώ, εξηγώντας ότι δεν κατάφερε να υπολογίσει τα παράπλευρα έργα, όπως το τραμ και η Αττική οδός, που λόγω πηλάλας κόστισαν παραπάνω από το κανονικό. Η Standard & Poor's, με τη δική της αριθμητική, το ανέβασε στα 11,27 δισ. ευρώ (6% του ελληνικού ΑΕΠ). Με έναν μαγικό τρόπο, όμως, οι επόμενοι ετήσιοι προϋπολογισμοί, ως το 2009, περιελάμβαναν πιστώσεις για ολυμπιακά έργα. Θα έλεγαν ορισμένοι, χαλάλι τα λεφτά, μας έμειναν τα στάδια, να μάθουν οι επόμενες γενιές τι εστί καγιάκ και πώς πέφτει το μπαλάκι του μπάντμιντον. Αμ δε. Τα περίφημα 28 ακίνητα, αυτά που θα έμεναν στους πολίτες ως η περιουσία τους, τελικά ερημώθηκαν επειδή οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους είναι γίδια. Μόνο το ένα από αυτά λειτούργησε απρόσκοπτα, αδιάλειπτα, κερδοφόρα: το Κέντρο Διεθνούς Τύπου, που μετατράπηκε σε «χρυσό» εμπορικό κέντρο.
Τα ολυμπιακά ακίνητα, λοιπόν, αυτά που άδειασαν τις τσέπες, αλλά φούσκωσαν τις καρδιές των Ελλήνων, βρίσκονται σε πλήρη εγκατάλειψη. Εχουν λεηλατηθεί από οτιδήποτε χρήσιμο (ενδεικτικά να πούμε ότι οι πανάκριβοι εξοπλισμοί εκλάπησαν) και χρησιμοποιούνται για την απόθεση μπάζων και σκουπιδιών – παρά το γεγονός ότι προβλέπονταν κονδύλια για τη φύλαξη και την καθαριότητα. Ασφαλώς για την κατάντια δεν φταίει μόνο η καταραμένη οικονομική κρίση. Φταίει πρωτίστως η απερισκεψία εκείνων που σχεδίασαν ημιτελώς το μέλλον των ακινήτων.
Ετσι, ακόμη και στις περιπτώσεις που υπήρχε ενδιαφέρον επενδυτών για να αξιοποιήσουν τους χώρους, η νομοθεσία, οι συμβάσεις και γενικώς το νομικό περίβλημα έκαναν τα πάντα ώστε να αποτραπούν οι ενδιαφερόμενοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα o Aγιος Κοσμάς. Η μαρίνα δόθηκε για 45 χρόνια σε ιδιώτη, ο οποίος έδωσε καμιά πενηνταριά εκατομμύρια σε ενοίκια, αλλά δεν κατάφερε να κάνει τίποτε γιατί τα γίδια είχαν ξεχάσει ότι ο Αγιος Κοσμάς αποτελεί τμήμα του Ελληνικού και θα μπει σε άλλο σχέδιο.
Υπήρξαν περί τις πέντε περιπτώσεις στις οποίες το κράτος θα μπορούσε να βγάλει λεφτά από τα ολυμπιακά ακίνητα και ταυτόχρονα οι πολίτες να έχουν πρόσβαση και να τα χαίρονται. Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξαν προβλήματα που θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί αν δεν είχαν μεθύσει οι διαχειριστές της κρατικής περιουσίας από το φαραωνικό μεγαλείο. Αναρωτιόμαστε: πώς είναι δυνατόν να ενοικιάζουν συναυλιακό χώρο χιλιάδων θέσεων και να προσπερνούν το ζήτημα της στάθμευσης;
Είχε κανείς την εντύπωση ότι από του Γουδή περνούν αναρίθμητα λεωφορεία που θα εξυπηρετούσαν τους θεατές; Στα ολυμπιακά ακίνητα ο περιβάλλων χώρος ανήκει κατά κανόνα σε φορείς που δεν έχουν καμία διάθεση να ενθαρρύνουν την προσέλευση οχημάτων στην περιοχή τους. Πόσω μάλλον όταν τα οχήματα φέρνουν κέρδος μόνο στον ενοικιαστή του ακινήτου.
Η αναπόφευκτη σύγκριση με τον εγγλέζικο προγραμματισμό φέρνει οργή και θλίψη. Το Λονδίνο οργανώνει Ολυμπιακούς Αγώνες με τα μισά λεφτά από όσα κόστισαν στην Αθήνα. Η ιδέα εκεί ήταν να δοθεί ευκαιρία ανάπλασης σε ένα τμήμα της πόλης όχι μόνο για την εξυπηρέτηση των Αγώνων, αλλά για το απώτερο μέλλον. Εκεί δεν θα είχε διανοηθεί κανείς να προσφέρει μια άσχετη γέφυρα (σαν και αυτή που «δώρισε» ο Καλατράβα σε ακατανόητο σημείο της Μεσογείων). Εκεί δεν χωρά η σκέψη ότι θα περιπέσει σε αχρηστία το κολυμβητικό κέντρο της Ζάχα Χαντίντ. Εκε� � υπάρχει ευρωπαϊκός πολιτισμός, δηλαδή ο πολιτισμός που προέκυψε από τον αρχαιοελληνικό. Αντιθέτως, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τα πιθηκοειδή, ημείς, τρώμε βελανίδια.
πηγή
Εναλλακτικά θα μπορούσε να ιδρυθεί ένα κρατίδιο, τύπου Βατικανού, το Φλογιστάν. Πάντως, το ελληνικό κράτος δεν αξίζει τέτοια μεγαλεία. Αυτό που έμεινε ως κληρονομιά στους Ελληνες από το 2004 είναι ακριβοί γηπεδοσκουπιδότοποι. Πόσο ακριβοί δεν μπορούμε να το πούμε γιατί κανείς δεν έχει καταφέρει να υπολογίσει με ακρίβεια πόσο κόστισαν τα περίφημα έργα υποδομής, πόσο κόστισαν τα ακίνητα που φιλοξένησαν τους Αγώνες ούτε πόσα απέφερε το όλο ζήτημα στον τουρισμό (ο οποίος συρρικνώθηκε ακριβώς την επόμενη χρονιά).
Με την ολοκλήρωση των Αγώνων 2004 η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει μια σούμα εξόδων 8,95 δισ. ευρώ, εξηγώντας ότι δεν κατάφερε να υπολογίσει τα παράπλευρα έργα, όπως το τραμ και η Αττική οδός, που λόγω πηλάλας κόστισαν παραπάνω από το κανονικό. Η Standard & Poor's, με τη δική της αριθμητική, το ανέβασε στα 11,27 δισ. ευρώ (6% του ελληνικού ΑΕΠ). Με έναν μαγικό τρόπο, όμως, οι επόμενοι ετήσιοι προϋπολογισμοί, ως το 2009, περιελάμβαναν πιστώσεις για ολυμπιακά έργα. Θα έλεγαν ορισμένοι, χαλάλι τα λεφτά, μας έμειναν τα στάδια, να μάθουν οι επόμενες γενιές τι εστί καγιάκ και πώς πέφτει το μπαλάκι του μπάντμιντον. Αμ δε. Τα περίφημα 28 ακίνητα, αυτά που θα έμεναν στους πολίτες ως η περιουσία τους, τελικά ερημώθηκαν επειδή οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους είναι γίδια. Μόνο το ένα από αυτά λειτούργησε απρόσκοπτα, αδιάλειπτα, κερδοφόρα: το Κέντρο Διεθνούς Τύπου, που μετατράπηκε σε «χρυσό» εμπορικό κέντρο.
Τα ολυμπιακά ακίνητα, λοιπόν, αυτά που άδειασαν τις τσέπες, αλλά φούσκωσαν τις καρδιές των Ελλήνων, βρίσκονται σε πλήρη εγκατάλειψη. Εχουν λεηλατηθεί από οτιδήποτε χρήσιμο (ενδεικτικά να πούμε ότι οι πανάκριβοι εξοπλισμοί εκλάπησαν) και χρησιμοποιούνται για την απόθεση μπάζων και σκουπιδιών – παρά το γεγονός ότι προβλέπονταν κονδύλια για τη φύλαξη και την καθαριότητα. Ασφαλώς για την κατάντια δεν φταίει μόνο η καταραμένη οικονομική κρίση. Φταίει πρωτίστως η απερισκεψία εκείνων που σχεδίασαν ημιτελώς το μέλλον των ακινήτων.
Ετσι, ακόμη και στις περιπτώσεις που υπήρχε ενδιαφέρον επενδυτών για να αξιοποιήσουν τους χώρους, η νομοθεσία, οι συμβάσεις και γενικώς το νομικό περίβλημα έκαναν τα πάντα ώστε να αποτραπούν οι ενδιαφερόμενοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα o Aγιος Κοσμάς. Η μαρίνα δόθηκε για 45 χρόνια σε ιδιώτη, ο οποίος έδωσε καμιά πενηνταριά εκατομμύρια σε ενοίκια, αλλά δεν κατάφερε να κάνει τίποτε γιατί τα γίδια είχαν ξεχάσει ότι ο Αγιος Κοσμάς αποτελεί τμήμα του Ελληνικού και θα μπει σε άλλο σχέδιο.
Υπήρξαν περί τις πέντε περιπτώσεις στις οποίες το κράτος θα μπορούσε να βγάλει λεφτά από τα ολυμπιακά ακίνητα και ταυτόχρονα οι πολίτες να έχουν πρόσβαση και να τα χαίρονται. Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξαν προβλήματα που θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί αν δεν είχαν μεθύσει οι διαχειριστές της κρατικής περιουσίας από το φαραωνικό μεγαλείο. Αναρωτιόμαστε: πώς είναι δυνατόν να ενοικιάζουν συναυλιακό χώρο χιλιάδων θέσεων και να προσπερνούν το ζήτημα της στάθμευσης;
Είχε κανείς την εντύπωση ότι από του Γουδή περνούν αναρίθμητα λεωφορεία που θα εξυπηρετούσαν τους θεατές; Στα ολυμπιακά ακίνητα ο περιβάλλων χώρος ανήκει κατά κανόνα σε φορείς που δεν έχουν καμία διάθεση να ενθαρρύνουν την προσέλευση οχημάτων στην περιοχή τους. Πόσω μάλλον όταν τα οχήματα φέρνουν κέρδος μόνο στον ενοικιαστή του ακινήτου.
Η αναπόφευκτη σύγκριση με τον εγγλέζικο προγραμματισμό φέρνει οργή και θλίψη. Το Λονδίνο οργανώνει Ολυμπιακούς Αγώνες με τα μισά λεφτά από όσα κόστισαν στην Αθήνα. Η ιδέα εκεί ήταν να δοθεί ευκαιρία ανάπλασης σε ένα τμήμα της πόλης όχι μόνο για την εξυπηρέτηση των Αγώνων, αλλά για το απώτερο μέλλον. Εκεί δεν θα είχε διανοηθεί κανείς να προσφέρει μια άσχετη γέφυρα (σαν και αυτή που «δώρισε» ο Καλατράβα σε ακατανόητο σημείο της Μεσογείων). Εκεί δεν χωρά η σκέψη ότι θα περιπέσει σε αχρηστία το κολυμβητικό κέντρο της Ζάχα Χαντίντ. Εκε� � υπάρχει ευρωπαϊκός πολιτισμός, δηλαδή ο πολιτισμός που προέκυψε από τον αρχαιοελληνικό. Αντιθέτως, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τα πιθηκοειδή, ημείς, τρώμε βελανίδια.
πηγή
Πηγή: http://www.ramnousia.com/
No comments:
Post a Comment