Σημειώσεις εφαρμοσμένου συναισθηματισμού Νο 22072012

Μόλις ένα χρόνο πριν, δεν φανταζόμουν πως είναι να φοβάσαι, πως είναι να είσαι ευάλωτος.
Ακριβώς ενα χρόνο πρίν.
Ένα χρόνο πριν, ζούσα.
Τώρα προσπαθώ να επιβιώσω. Όχι μόνο οργανικά, σωματικά, μα κυρίως ψυχικά.

Δεν ήξερα πως είναι να κρύβεις το πρόσωπο σου, να χαμηλώνεις τα μάτια να μην σε αναγνωρίσουν οι συνάδελφοι σου που ήρθαν για το ρεπορτάζ.
Η "ουρά" ατελείωτη, βασανιστική και ο ήλιος εχθρός. Όπου μπορούσα να ρωτήσω για μεροκάματο, ρώτησα. Η τελευταία προσπάθεια ήταν για ντελίβερι:
- Ρε φίλε, εδώ θέμε πιτσιρικάδες, με τα μηχανάκια και βρουμ στο φτερό.
Εσύ …
Σωστά, εγώ δεν βρούμ και πόσο μάλιστα στο …φτερό !!!

Δεν ξέρω πολλούς που ζούσαν σε ΄΄γυάλα΄΄. Όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας περνάμε δύσκολα, μα κάπου βλέπεις φως και περπατάς. Τώρα είναι αλλιώς και δεν είναι που σου έκοψε το ρεύμα η ΔΕΗ, αυτό το πρόβλημα το έλυσες.
Είναι που χαθήκανε οι καλημέρες και τα χαμόγελα. Είναι που δεν υπάρχει ξύπνημα και νέα μέρα, είναι που χάθηκαν όσοι σε χαιρέταγαν. Μαγικά πράγματα.

Το σώμα πονάει, τα κόκαλα το ίδιο, αισθάνεσαι σαν σε απεξάρτηση και δεν είναι τα χρόνια, είναι σαν να θες να κρεμάσεις άστρα από κλωστές χρωματιστές και να μην έχεις χέρια και ούτε να βλέπεις.
Προσπαθείς για μια μέρα εκεχειρία, το ίδιο και την νύχτα, μα μάταια. Πόλεμος.
Στον πόλεμο αυτό, εσύ στρατιώτης μόνος, ξεχασμένος. Μακριά ο διοικητής, μακριά και ο τραυματιοφορέας.

Το πείσμα;
Η λαχτάρα να ζήσεις;
Αστεία πράγματα.


ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ - Φωτογραφικό Ονειρολόγιο

Πηγή: http://www.ramnousia.com/