Μια ανάσα...

Το θερμόμετρο την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δείχνει 40 βαθμούς. Αποπνικτική ατμόσφαιρα στην Αθήνα, με την ατμοσφαιρική ρύπανση και την υγρασία να σε κάνει να αναζητάς όσο το δυνατόν περισσότερες ανάσες και οάσεις δροσιάς.

Στην ζωή υπάρχουν κι άλλα φαινόμενα βέβαια που δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας. Τα ξέρετε και τα ξέρω. Στην ίδια κοινωνία ζούμε.
Το πρώτο εξάμηνο του 2012, είχε πολλές έντονες στιγμές. Εκφασισμός της κοινωνίας, "ευρωπαϊκή" ολοκλήρωση με άξονα την μαζική φτώχεια, ηθική παρακμή που ξεβράστηκε στην επιφάνεια θολώνοντας τα νερά. Αλλά και μια κυοφορούμενη ελπίδα, που περιμένει την στιγμή της για να δει το φως του ήλιου.

Πόσο υπέροχος είναι ο ήλιος! Ζούμε σε μια από τις πιο ηλιόλουστες χώρες του κόσμου. Με ένα σκοτάδι όμως να έχει φωλιάσει στα εσώτερα.
Ίσως ήρθε η στιγμή να δούμε ποιοι είμαστε, από τι είμαστε φτιαγμένοι. Είμαι σίγουρος πως μέσα σ' αυτή την νύχτα, υπάρχουν άνθρωποι καλοί, αξιοπρεπείς, πολιτισμένοι, ηθικοί, ευγενείς, φιλικοί, μορφωμένοι, σοφοί, φιλότιμοι. Άνθρωποι με ιδανικά, με ιδέες, που έχουν ως κλίμακα αξιών ανθρώπινες αξίες, άνθρωποι θαρραλέοι. Αυτοί είναι η ελπίδα μου. Πως δεν θ' αφήσουν τους υπόλοιπους, τα ζώα, τους δειλούς, τους ανάξιους, τους ανήθικους και τους λιπόψυχους, τους προδότες και τους κακούς να κρίνουν το αποτέλεσμα.
Βέβαια δεν τρέφω αυταπάτες για μαζική επιφοίτηση. Κι αυτό γιατί οι λαοί ψηφίζουν σε όλες τις χώρες τους δυνάστες τους, με ίδια πάνω-κάτω κριτήρια. Αν δεν αλλάξουν συνειδησιακά, δεν θα δούμε τίποτα φοβερές αλλαγές, μόνο ομάδες που θα διεκδικούν αυτά που χάνουν. Ξέρουμε τι είναι η ζωή; Ποια η αξία της; Τι σημαίνει να είσαι Άνθρωπος; Αν δεν αρχίσουμε από τα βασικά για να επανακαθορίσουμε τις αξίες μας, σε τι μπορούμε να ελπίζουμε;

Στην Ευρώπη βλέπουμε καθαρά, μια ανοιχτή σύγκρουση συμφερόντων. Οι κυβερνήσεις και οι ελίτ, ενάντια στους λαούς. Ωστόσο οι λαοί δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
Στην Ελλάδα, τα 2 από τα 3 κόμματα της κυβέρνησης είναι οι γνωστοί υπεύθυνοι μετά από τις εκλογές του προηγούμενου μήνα.
Στην Ισπανία που τόσο την θεωρούμε αγωνιστική κτλ, το 70% και πλέον ψήφισαν δεξιά και…σοσιαλιστές. Ο ένας λαός θαυμάζει τον άλλον, χωρίς να υπάρχει μια γενικευμένη και απόλυτη αντίσταση απέναντι στον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι αρνητές της Ζωής.

Αν μπεις στο ίντερνετ, βλέπεις από το twitter ως το facebook και από σχόλια σε blogs μέχρι τσιτάτα και ωραίες photoshop-ιές ότι όλοι είναι επαναστάτες. Τόση οργή στα λόγια, τόση ανάγκη για ξέσπασμα, αλλά όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την επανάσταση ή την εξέγερση. Είναι τα απόνερα της αστικής κατάθλιψης. Όλοι έχουμε μια προσωπική ιστορία να διηγηθούμε. Όλοι έχουμε βιώσει δύσκολες καταστάσεις. Δεν υπάρχει μια κοινή συλλογική αιτία, ένα απόλυτο βίωμα για σχεδόν όλους που θα μας αναγκάσει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, στάσης και υπάρχειν. Ως τώρα τουλάχιστον . Έχουμε την ανάγκη ν' ανάψουμε ένα φως, αλλά μπορούμε να γίνουμε ο καθένας το φως; Ακόμη κι ένα κερί αναμμένο μέσα στο σκοτάδι, μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, αλλά φέρνει ελπίδα.

Ψάχνω ανάσες.




Strange Journal

Πηγή: http://www.ramnousia.com/